Wysokość:
maksymalnie 107 cm w wieku czterech lat i powyżej./p>
Umaszczenie:
dowolne za wyjątkiem maści tarantowatej.
Sierść:
zmieniająca się w zależności od pory roku: podwójna sierść zimowa, której zewnętrzny włos osłania przed deszczem i utrzymuje skórę kuca całkowicie suchą w najgorszych warunkach atmosferycznych. Sierść letnia z kolei jest krótka i winna mieć piękny jedwabisty połysk. Przez cały rok włos grzywy i ogona powinien być długi, prosty i obfity a szczotki pęcinowe proste i również jedwabiste.
Głowa:
mała, dobrze osadzona i proporcjonalna. Uszy małe, stojące, szeroko osadzone, skierowane wyraźnie ku przodowi. Czoło szerokie. Oczy ciemne, inteligentne, odzwierciedlające duży temperament. Część nosowa szeroka, z dobrze rozwiniętymi nozdrzami. Zęby i żuchwa muszą być poprawne.
Kłoda:
szyja właściwie osadzona. Łopatka ukośna. Kłąb wydatny. Klatka piersiowa głęboka, żebra wysklepione. Lędźwia mocne i muskularne. Zad szeroki i długi z normalnie osadzonym ogonem.
Nogi przednie:
właściwie umieszczone, o solidnej, płaskiej kości. Przedramię mocne. Krótka proporcjonalna kość nadpęcia. Pęcina sprężysta.
Nogi tylne:
mocne i muskularne uda, z dobrze ukształtowanymi, mocnymi stawami skokowymi, ani szablastymi ani zbyt rozwartymi. Nogi widziane z tyłu nie powinny być rozstawione zbyt szeroko, a stawy skokowe nie powinny się schodzić.
Kopyta:
twarde, zaokrąglone i dobrze ukształtowane; nie krótkie ani wąskie.
Ruch:
poprawny, swobodny, angażujący wszystkie stawy, ślady nóg tylnych pokrywają ślady nóg przednich.
Uwagi ogólne:
najistotniejszą i podstawową cechą charakterystyczną i nieodzowną dla kuca szetlandzkiego, jest jego ogólna żywotność, wytrzymałość i siła.